Araucania

Eigenlijk is Auracania veel mooier dan Torre del Paines, zo ervaren wij dat. Groene oerbossen met besneeuwde vulkanen is toch veel indrukwekkender dan platgebrande of winderige hellingen vol reizigers die van het ene hoogtepunt naar het andere reizen. Een uitstekend ongerept wandelgebied dat ook wel toerisme kent, maar niet enkele vergaapplekken.

Vanaf Junin in Argentinië stijgen we ongemerkt naar 1250 meter. Niet helemaal ongemerkt, want aan Argentijnse zijde zijn de laatste 11 km steenslag. Dit vulkaanzand is niet om door te komen. Een enkele 4 wheel pikc-up was dit al remmend ontgaan en sloeg over de kop voor de neus van Leonardo, een Braziliaanse fietser die we ontmoetten. Gezamenlijk met hem passeren we de douaneposten waarbij Leonardo wat nonchalant pinda’s eet bij de Chileense grens, begrijpt dat regels in Chili regels zijn en het scheelt niet veel of ze sturen hem terug.

Wij dalen af over vele hairpins naar een camping waar we meteen kunnen mee eten. De volgende ochtend sproeien we de tent schoon en rijden de resterende 60 km naar Pucon, niet zonder onderweg een Franse wereldfietser te ontmoeten.

In Pucon blijven we wat langer in een hostel waar we vele nationaliteiten ontmoeten, waaronder een Russin die in Chili woont, een Spaanse die Zweeds spreekt en twee Fransen die op reis zijn alvorens zich gaan specialiseren na hun medische studie.

De volgende dag naar de termen waarbij we gezelschap hebben van Koreanen en Duitsers.