Van Arequipa met een eindeloze busreis naar San Pedro

Trudie is weer zo goed als de oude, dus reizen we verder. De weg van Arequipa naar San Pedro de Atacama leent zich niet voor het vliegtuig. Helaas zijn er geen rechtstreekse vluchten.

Om 07.00 uur gaan we met de Oltisur bus op weg naar de kust en het landschap is als een woestijn. Voor 8 euro 300km rijden in een luxe bus en ook nog een ontbijtje. We reizen samen met Mathias uit Polen, een supersympathieke jongen die al 8 jaar in Brussel woont. Onderweg wordt onze groente- en fruitvoorraad geïnspecteerd en 1 appel wordt in beslag genomen. Wij dachten dat dat pas aan de Chileense grens zou plaats vinden.

We stappen om 13.00 uur uit in Tacna en gaan verder met een lokale bus die ons over de grens naar Arica zal brengen. De grens komt snel in zicht, maar dan. Terwijl alle bussen snel de grens over mogen, blijven wij uren wachten. Een snuffelhond blijft bij onze handtas staan en vindt de laatste fruitresten. Zodra deze hond een tweede maal komt snuffelen wordt gevraagd of we fruit bij ons hebben. Nadat we de  goedgekeurde oranje balletjes laten zien heeft dat een korte Chileense uitleg tot gevolg. Blijkbaar was er een Peruaanse en een Chileense controle op fruit die verschilt. Gelukkig kijkt niemand in ons paspoort, want dit is de 4e keer dat we Chili binnen rijden. De bus zal toch net opgehouden zijn vanwege een verdwaalde sinaasappel. Een douanier komt even later in de bus uitleggen dat er marihuana is gevonden en constateert dat er twee passagiers verdwenen zijn, waarvan 1 met een ongelofelijke bierbuik. Marihuana bederft de eetlust blijkbaar niet. Na uren wachten mogen we toch verder en bereiken we Arica in Chili waar we nog net op de nachtbus van Turbus die ons in 1 ruk naar San Pedro zou brengen, zoals beloofd, vertrek 21.00 uur. Mathias gaat verder met het vliegtuig.

We toeren door de Atacama een uur of 4 totdat we plots stoppen in the middle of nowhere. Niemand weet wat er aan de hand is en de chauffeurs hebben het buskruit al helemaal niet uitgevonden. Een passagier ziet dat de linker voorband lek is en even later zien wij en ook de chauffeurs, onder het genot van een sigaretje rokend, dat er diesel uit de bus stroomt. De Atacama wordt olierijk gebied. Vreemd dat twee euvels tegelijkertijd optreden. De passagiers dienen de turbus te verlaten en worden verder in de Atacama aan hun lot over gelaten. Na enkele uren wachten komt er een andere turbus voorbij die ons naar Antafogasta zal brengen, een behoorlijk einde uit de route. De chauffeur van deze turbus was de enige turbusser die professioneel opereerde. Ik neem plaats naast een kogelronde Chileen die zo diep in slaap is dat hij niet merkt dat ik zijn handtas aan zijn eigen broekriem monteer opdat ik kan zitten. We vertrekken uit Antofagasta om 10.00 ‘-ochtends naar Calama in een smoezelige turbus. Bij aankomst in Calama zijn we inmiddels 30 uur aan het reizen en we zijn er nog steeds niet. Een Chileens echtpaar tolkt af en toe voor ons en we trakteren ze al wachtend op een kop koffie met croissant.

In Calama geeft de juffrouw van turbus geld om met de eerstvolgende bus mee te gaan. Geen excuus, geen ontbijt, geen geld om sneller vervoer te regelen. Na 33 uur bereiken we San Pedro de Atacama.